νοέμβριος 2019 _ ποίηση πόκεμον

Ποίηση Πόκεμον

Στην πρόσφατη –εδώ και αρκετές δεκαετίες– ελληνική ποίηση, η σοβαροφάνεια περισσεύει. Το χιούμορ είναι μάλλον είδος εν ανεπαρκεία (με εξαιρέσεις που πρόχειρα έρχονται στον νου: τον Μανόλη Αναγνωστάκη ως Μανούσο Φάσση – ή, πιο πρόσφατα, την Γιάννα Μπούκοβα, την Ιφιγένεια Ντούμη, την Όλγα Παπακώστα) – η δε ενασχόληση με 'μικρά' ή μη 'υψηλά' θέματα, συχνά κρίνεται, αβασάνιστα και αυθαίρετα, ασύμβατη με την ποίηση.

Τι ελληνική ποίηση, λοιπόν, θα μπορούσε να προκύψει με αντικείμενο ένα δημοφιλές θέμα της σύγχρονης ποπ κουλτούρας, όπως οι χαρακτήρες Πόκεμον; Αυτό το ερώτημα απηύθυναν ο Φοίβος Δούσος και ο Φιλ Ιερόπουλος (ΦΥΤΑ), ως επιμελητές του προγράμματος διαλέξεων, συζητήσεων, εργαστηρίων, performance και εκθέσεων με θέμα τις υβριδικές γλώσσες στην τέχνη, “TextMe_Lab” (συνεργασία του εκδοτικού οίκου Queer Ink με τον πολιτιστικό οργανισμό Atopos CVC), στις εκδηλώσεις για την “Ποίηση Πόκεμον” που έλαβαν χώρα στις 27-29 Απριλίου 2018 στον χώρο τής Atopos CVC.

Κείμενα που παρουσιάστηκαν τότε, έθεσαν ευγενώς στην διάθεση του περιοδικού έντεκα συμμετέχουσες/οντες στις εκδηλώσεις και οι επιμελητές του “TextMe_Lab”. Δημοσιεύονται σήμερα εδώ, ποιήματα τριών συμμετεχόντων. – Π.Ι.

~

Γιάννης Γαλιάτσος

[ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ]

Το ονειρεύτηκα ένα βράδυ
και ξύπνησα με τον εφιάλτη
γαντζωμένο σαν κάτι μικρό και χνουδωτό
στο λαρύγγι μου
να γουργουρίζει: αν θέλεις να υπάρχεις
θα πρέπει να σε δώ εγώ πρώτα

Έχασα το πρόσωπό μου αναζητώντας το δικό του
χωρίς να ξέρω με τι μοιάζει
χωρίς να καταλαβαίνω γιατί η αντανάκλασή μου άρχισε να λείπει από το γυαλί
ούτε το λόγο που η έλλειψη έκανε το σώμα μου να τεντώνεται
να συσπάται και να τρέμει
σαν ένα δάχτυλο να τραβάει τις κλωστές του –

Μέχρι που μια μέρα εμφανίστηκε:

μου είπε έλα να ξεχάσουμε
για λίγο την επιθυμία
και με οδήγησε στο διάδρομο με τους καθρέφτες
όπου ξαναβρήκα το πρόσωπό μου.
Είπα δεν περίμενα ποτέ
ότι θα ήμασταν αρκετά
το ένα για το άλλο
ούτε ότι ένα πλήθος ειδώλων
θα μπορούσε να είναι τόσο ερεθιστικό
αλλά τώρα να –
μου είπε ακόμα δεν το κάνεις σωστά
είπα μίλα πιο σιγά
σε ακούω ήδη από δέκα χιλιάδες μεριές
δεν ξέρω αν το σώμα μου πάλλεται ή το γυαλί
αλλά δεν περίμενα ότι θα μπορούσε να 'ναι τόσο –
ακόμα δεν το κάνεις σωστά
μου ψιθύρισε
και με έσπρωξε πιο βαθιά
ρώτησα ποιο είσαι αληθινά απ' όλα αυτά
μου απάντησε γιατί εσύ ξέρεις ποιό είσαι;
Και έτσι μας κοίταξα με δέκα χιλιάδες μάτια
η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω

τώρα το κάνεις σωστά μου είπε αλλά
γιατί είσαι τόσο λυπημένο
γιατί όσο και να πολλαπλασιαστούμε
απάντησα
δεν σταματάει να μας λείπει
ένας αριθμός

*

[ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ]

κι αν πέσει

τρία δέρματα πιο κάτω

πώς θα αναπνέει;

πλάι σε πλάσματα

με πνευμόνια μικρά

σαν τα μικρότερα ξυράφια

με τρίχες που αισθάνονται

περισσότερο από

τα δάχτυλά σου

με μάτια που βλέπουν

περισσότερο από τα δικά σου

με γλώσσες που μιλάνε γλώσσες

που μιλάνε γλώσσες

που ξέρουν

ότι δεν έχει νόημα

να τους μιλήσεις –

κι αν έπεσε

εκεί που κάτι πήζει

εκεί που κάτι συγκεντρώνεται

αν έπεσε πριν του μιλήσεις

αν έπεσε πριν το αγγίξεις

αν έγινε ένας καθρέφτης

για να βλέπει μονάχα

τον εαυτό του

κι αν σε βάφτισε

υγρό ασήμι καυτό

χωρίς να το ζητήσεις

πώς θα αναπνέει

χωρίς τα χείλη σου

χωρίς την αγχωμένη ανάσα σου

χωρίς να το φυσήξεις;

πώς θα το κρατήσεις για να ζήσει;

όταν λέει φοβάμαι

όταν λέει μη με αφήνεις μοναχό

πώς θα το παρηγορήσεις;

αν δεν μπορεί να ανασάνει

κι αν δεν μπορεί να ακούσει

το στήθος του να χτυπάει

πώς θα μπορέσεις να ακούσεις τα ουρλιαχτά του;

πώς θα μπορέσει να πεί

ψιθυριστά

για πρώτη φορά

το όνομα του;

~

Νίκος Mochi Γεωργίου

2 SANDYGAST #769

Βραυρώνα σπίτι δίπλα στην θάλασσα

Χωρίς σχήμα

Xωρίς άνεση

Χωρίς σε λίγο

Χωρίς τροφή

Χωρίς μετά

Χωρίς πληγές

Χωρίς ρούχα

Χωρίς επιστροφή

Χωρίς αργότερα

Μόνο στάχτη νεκρών

Μόνο πέτρες μικρές

Μόνο σήμερα

Μόνο σπίτια ψαριών

Μόνο κουκούτσια ροδάκινα

Μόνο σήμερα

Μόνο φύκια και στρας

Μόνο φτυάρι αιχμηρό

Μόνο σήμερα

~

Μάνος Μπαζάνης

12 XAΪΚΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΤΟΥ CACNEA


1.

Στο σπορείο, κραυγή:
οι βοτανικές συλλογές
αναπαύονται.

2.

Μάκα στο γυαλί.
'Κατοντάδες αγκάθια
δε βρίσκουν νόημα.

3.

Στραγγερό υπόστρωμα
ουρλιάζει DE-SPA-CI-TO.
Εγκατάθλιψη θέρους.

4.

Μπλεγμένες ρίζες
μεθούν εγκαρτέρηση
φτύνοντας χώμα.

5.

Ρίψη Poké Ball™:
σύνδρομο καθήλωσης
σε αναβολή.

6.

Ο αγκώνας-αγκάθι:
οι ματωμένοι καρποί
μάταιων αγώνων.

7.

Ανοικτές πύλες:
επιθυμία γι' άρωμα
όσων χάθηκαν.

8.

Φίλες που 'μειναν:
επώδυνες αμυχές
από βαμβάκι.

9.

Τριάντα μέρες
και το ζάρωμα αργεί.
Σιγή μυκήτων.

10.

Τα χρυσά άνθη
του έρημου πραγματικού:
πρόσκληση χαμού.


11.

Κι η κορώνα τους

σπόρος απελπισίας:

σβήστε τον Ήλιο.

12.

Οι άδειες γλάστρες

καγχάζουν υπόκωφα:

μετενγλάστρωση.

*

Γιάννης Γαλιάτσος. Γεννήθηκε το 1990. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα ως μεταφραστής και DJ.

Νίκος Mochi Γεωργίου. Perfomance artist, γράφει ποίηση και ασχολείται με την ελληνικότητα, το τρας και το queer. Συμμετείχε στο “Queer approaches to Lena Platonos” (ΕΛΣ), είναι μέλος της ομάδας του "Glam Slam" που οργανώνει βραδιές performance στην Αθήνα, και επιμελείται εκδόσεις και εκδηλώσεις για των εκδοτικό οίκο "Queer ink". 

Μάνος Μπαζάνης. Γεννήθηκε το 1995 και είναι προπτυχιακός φοιτητής της Γεωπονικής Σχολής Αθηνών. Έχει συμμετάσχει με ποιήματά του στα slams της "Queer Ink", ενώ πρόσφατα κείμενό του συμπεριλήφθηκε στον συλλογικό τόμο Η μαύρη Βίβλος των ΦΥΤΑ.