Δήμητρα Χριστοδούλου
ΜΙΚΡΟΣ ΔΡΥΜΟΣ
Οροσειρές,
καμπούρες αλλεπάλληλες,
Εκεί που ρέει
το ένα πρόσωπο από τ΄άλλο
Μέσα από γενεές
πουλιά, θανάσιμα ήσυχα
Πάνω στα δίχτυα
των κλαδιών τ΄απλωμένα,
Αυτό το βήμα
το κουτσό να τ΄ακούτε
Στα περάσματα
της ομίχλης άραγε
Ή εδώ, μέσα σε
τέσσερις τοίχους,
Τρεκλίζει της
ψυχής μου το δάσος;
Πούπουλα των
βουνών, τούφες του κρύου,
Εκεί που
χαμηλοπετάνε τ' άστρα
Και δένουν σε
καμώματα από κρύσταλλο
Το ένα πεινασμένο
αγρίμι με το άλλο,
Το παίρνετε,
όταν φεύγει από το πιάτο μου,
Το αλάτι του
ατμού νικημένο
Ή το επιστρέφει,
όσο απομένει, η λάμπα
Σαν να ήταν
σωτηρία τα γεύματα;
Θα πάω μ' ένα
δαχτυλάκι χιόνι
Ν΄ανανεώσω τα
ρούχα μου,
Με ξεκουφαίνουν
τα κουμπιά στις φωλίτσες τους
Σαν μόλις
γεννημένα απ' τ' αυγό τους.
Η θλίψη νίβει
τη γατίσια γούνα της
Προτού ριχτεί
στα πουλάκια.
Α, με τι σκώρο,
τι κουρελαρία
Ντύνει ο κισσός
τα δέντρα εκεί ψηλά...
*
ΚΑΘΩΣ ΠΡΕΠΕΙ
Όταν τη θάλασσα
την κλείνω σαν βιβλίο
Για μια βαρκάδα
στον αφώτιστο βυθό,
Η νήσος, η
Βασιλική Μελαγχολία,
Αργοπεθαίνει
κι όμως πόσο
Όμορφα μυρίζει
το αίμα της,
Λευκό θρασύ
τριανταφυλλάκι!
Κήπο ολόκληρο
ενθουσιάζει.
Ξέρω γιατί
μετά ξυπνούνε τα καβούρια,
Σαν μεθυσμένα
πάνω στα διαμάντια
Και πιο πολύ
δροσίζει παρά φέγγει
Το κουδούνι
που κρεμούν στο φανάρι τους:
Γιατί έρχεται
η άνοιξη και πέφτει
Με δύναμη
βροχής και όχι αγάπης
Και να! Μιλιούνια
ανθούν
Ψαρίσια χρώματα.
Και τώρα να
επιστρέψω τα ύδατα
Σ’ εκείνες
τις σελίδες που ανήκουν.
Με τα μαύρα
σταφύλια στο μέτωπο
Να βγάλω μια
φωνή μες στο σπίτι
Και αυτό το
ποίημα
Να κλείσω εδώ,
Που κλείνουν
όλα.
*
ΗΤΑΝ ΠΑΝΤΟΤΕ
ΕΤΣΙ
Σε μεγάλες
σταγόνες η βροχή διαιρέθηκε.
Κάθε μια την
κρεμάει με τάξη
Στην ορφάνια
του το δέντρο του κήπου.
Η γυναίκα που
θα είχε την όψη μου,
Αν τα νερά δεν
μου έριχναν παπλώματα,
Περνάει μ’
έναν πόνο στα πλευρά
Αφήνοντας
πατημασιές από ζυμάρι.
Πάντα μια κλίνη
για μια βάδιση,
Ιδού η συνοπτική
μου βιογραφία…
Κυρία, αν μ’
αφήνετε πίσω σας,
Ανάψτε στα
κλαδιά το ρολόι.
Ένα δυο πουλιά
θα κατάφερναν
Να μετρούν με
μυγάκια το χρόνο
Αλλά κατά την
απουσία τους πρέπει
Ν’ ακούγεται
ένα τικ – τακ στο στερέωμα.
Η λάμψη θα
έδινε στην κατατομή σας
Την αξιοπρέπεια
μιας γαλανής αυγής,
Που καμιά ζύμη
δεν μπορεί να πλάσει,
Εκτός κι αν
είναι θέλημα Θεού
Να δώσει Εκείνος
ένα σήμα απασχόλησης
Με την κατασκευή
μιας καινούριας ημέρας.
*
*
Δήμητρα
Χριστοδούλου. Γεννήθηκε,
σπούδασε και εργάστηκε (το μεγαλύτερο
διάστημα) στην Αθήνα. Έχει εκδώσει,
μεταξύ άλλων, 11 βιβλία ποίησης. Της έχει
απονεμηθεί το Κρατικό Βραβείο Ποίησης
(2008).
