Δημήτρης Χατζηχαραλάμπους
Ο
ΥΠΝΟΣ ΤΩΝ ΠΑΙΚΤΩΝ
Όσο βαθαίνει ο ύπνος των παικτών
σκιρτούν τα σκόρπια τραπουλόχαρτα
επάνω στο τραπέζι.
Φέγγει το στέμμα
το φτερό, τα νεύματα —
πότε σπαθί
πότε ο πέλεκυς στα χέρια.
Φέρνει υγρασία ο αέρας απ’ τη θάλασσα
και το πρωί βρίσκει τους παίκτες
μουσκεμένους. Κάποιοι κολλάνε μεταξύ τους.
Τότε θα πουν πως σημαδεύτηκε
η τράπουλα.
~
Καθόμαστε αμίλητοι
με τα μαγιό και μια γλυκιά φαγούρα απ’ το αλάτι
στις πλαστικές καρέκλες κάποιου μπαλκονιού
τηλεοράσεις γύρω μας βουίζουν
στο ίδιο κανάλι ανοιχτές — αυτή η διαφορά
κλασμάτων του δευτερολέπτου
γυρνάς και λες πως σε τσακίζει
μα εγώ κοιτάζω υπνωτισμένος από ώρα
τ’ ακατανόητα μοτίβα στο πανί της τέντας
σε μια προσπάθεια να διακρίνω
στο φως που όλο χαμηλώνει
αυτό που είδαν όσοι
πέρασαν πριν από μας
και κάθισαν λίγο εδώ
με το μυαλό τους σε όσους
πέρασαν πριν από κείνους
κι ένα ολόκληρο απόγευμα
ξεχάστηκαν εδώ.
~
Η ΣΤΡΟΦΗ
Φλούδες ευκάλυπτου σε τραγανό οδόστρωμα
σκασμένο δέρμα του Αυγούστου
Μ’ έναν παχύ αναστεναγμό
ο δρόμος μίκρυνε
για να χωρέσει πάλι στη φωτογραφία
~
ΠΙΣΤΑ
Ο άνεμος ξερίζωσε τα σύρματα
Ένα λιβάδι ελεύθερο
για να ξαπλώσει
~
Η ΠΟΡΤΑ ΤΗΣ ΤΖΟΡΤΖΙΑ Ο’ΚΗΦ
Γυρνώντας από τον περίπατο
πέρασε αθόρυβα από μπροστά της.
Στην άκρη του βλεφάρου της
πιάστηκε τότε μια εντύπωση
χωρίς καθόλου βάρος:
αποκλεισμένη απ’ το χιόνι
που είχε σκεπάσει το αίθριο
της φάνηκε για μια στιγμή
ότι η πόρτα υποχωρούσε
Αρκεί ένα τίναγμα, φοβήθηκε,
και θα εξαφανιστεί.
~
Δημήτρης Χατζηχαραλάμπους. Γεννήθηκε στην Αθήνα. Απόφοιτος Νομικής, μεταπτυχιακές σπουδές στο Τάρτου της Εσθονίας με αντικείμενο τη Σημειωτική. Ασχολείται με την επιμέλεια κειμένων και εκδόσεων. Ζει μεταξύ Αθηνών και Πειραιώς.
