Ο ΖΩΓΡΑΦΟΣ GERHARD RICHTER
Γκρι
έγιναν οι τόνοι καθώς μάκραινες, και
γαλάζιοι –
βουνά
του ορίζοντα: στις κορυφές πέφτει χιόνι.
Ρίχτερ έγινες, ζωγραφικής
επιφάνειας, με εμβέλεια
και δίχως επίκεντρο.
Συθέμελη η ταραχή στο
πνεύμα
οριζόντια θάμπωση
και η απεικόνιση
ασύρματη.
«Διελκυστίνδα»
μου είπες.
Χάθηκε το περίγραμμα. Το
πρόγευμα στο τραπέζι
ακόμα.
Έμεινε αύρα και στεφάνι
η ύλη.
ΘΕΑΤΡΟ ΣΚΙΩΝ
Μεταμφιέστηκα, μα οι
μηχανές θορυβούσαν
να βγουν έξω απ’ το δέρμα,
από τους πόρους –πέρα– με φόρα.
Ελατήρια
εκείνα τα υποδόρια κίνητρα
ήταν
συναισθήματα
που τόσο σου άρεσαν.
Λίγο
προτού σιγήσει
η μηχανική μου αγάπη
σου πρόσφερα δύο παστίλιες
ροζ σουμπλιμέ και –δίχως κουβέντα–
το εγχειρίδιο
που τόσο καιρό
φυλαγμένο στο πιο ψηλό
ράφι
παρέδωσα.
ΑΛΟΥΜΙΝΟΧΑΡΤΟ
Σκόνη κάτω από τις σκαλωσιές
που τυλίχτηκε στο ασημένιο
χαρτάκι κάποιου υπογείου.
Δυο σκαλιά πιο πέρα δυο
τετράγωνα.
Με ομόκεντρο περπάτημα.
Ομόνοια ασωμάτων όρια.
Φτάνει να
ανοίξει
(έτριξε το μικρό δέμα αυτό)
να ανοίξει –
Τίναξε την πούδρα (σκόνη
ωχρή)
Και τους φωνάζει «ρεμάλια!»
(με τα πουκάμισα ζωσμένα στα μπλουτζίν).
Την σκόρπισαν
φαρδιά πλατιά στη μοιρασιά
την σκόνη
Την άπλωσαν
με δάχτυλα λεπτά
μεριστικά
(κι η σκαλωσιά σκιά)
Κάτω απ’ τα δέντρα
χλόη τα παράσιτα –
ανάμεσα,
θραύσμα τα μωσαϊκά.
*
Ευαγγελία
Λεδάκη. Γεννήθηκε
και ζει στην Αθήνα. Είναι ανθρωπολόγος,
επιμελήτρια εκθέσεων και κριτικός της
τέχνης. Την απασχολεί ερευνητικά η
μελέτη της σύγχρονης τέχνης μέσα από
την συγκριτική προοπτική της ανθρωπολογίας,
της θεωρίας του νέου υλισμού και της
ψυχανάλυσης.
