οκτώβριος 2015 _ επιστροφή i / νίκος χουλιαράς

Πηγαίνω τώρα ήρεμος και δίχως πόνο πάω

από το Ο χρόνος είναι πάντα με το μέρος του (Νεφέλη, 1989)

[χωρίς τίτλο]

Γερνάω εμβαθύνοντας

σ’ αυτό που κρύβεται καλά.

Σ’ αυτό που τελικά δε θέλω.

*

ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΣΗΜΑΝΤΑ ΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ

Όσο κι αν φαίνεται παράξενο

πράγματ’ ασήμαντα ορίζουν τη ζωή.

Μπορεί και να ‘ναι ακόμη

Εκείνα τα μικρά κομμάτια ζάχαρης

που πέσαν κάποτε

από το παιδικό μας το παλτό.

*

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΜΑΣ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ

Ο θάνατος είναι αρρώστια στοργική.

Μας απαλλάσσει, τελικά, απ’ της ζωής το αίνιγμα

όπως μια γρίππη άκακη

λυτρώνει απ’ τη μελέτη το πρωτάκι.

*

από το Οι λεπτομέρειες του μαύρου (Νεφέλη, 1993)

ΕΙΚΟΝΕΣ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΩΝ ΔΕΝΤΡΩΝ

Στο σπίτι της οδού Χειμάρρας –πίσω εκεί, στο σκοτεινό δωμάτιο με τα ροχαλητά των δυο γονιών μου που έχουν ήδη φύγει– το παιδικό μου αυτοκίνητο κόβει βολτίτσες μόνο του αφήνοντας σημάδια στο σανίδι. Γραμμές, χαράζει, αινιγματικές^. ελλείψεις γράφει, κύκλους κι έντομα παράξενα, όμοια με κείνα που, καμιά φορά, βρίσκουν οι ξυλοκόποι στην καρδιά των πιο σοφών κι αρχαίων δέντρων.

*

Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ

Δεν πρόκειται να μείνω άλλο πια εδώ. Θα βρω τον τρόπο να περάσω απέναντι: εκεί, στα φώτα που γιορτάζουν στο μεγάλο σπίτι. Εκείνες τις σκιές θα πάω να βρω που μοιάζουν με παλιούς ανθρώπους: με πλάσματα μιας άλλης εποχής που χαίρονται την πιο βαθιά ζωή, τσουγκρίζοντας τα ποτηράκια τους, με τα ζεστά ποτά, του πιο λυπητερού χειμώνα.

*

Ο ΗΛΙΟΣ ΔΥΕΙ ΣΤΑ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΝΟΥ

Πολλά θυμάμαι ακόμη

κι άλλα τόσα είν’ εκείνα που ξεχνώ

Το αρνητικό του παιδικού μου ήλιου

παρατημένο, ανεμίζει, μόνο του

έξω, στα δυτικά προάστια

και σκοτεινιάζει πάλι

στα ημερολόγια του νου.

*

[χωρίς τίτλο]

Το φεγγαρόφωτο

ανοίγει το δωμάτιο με πάταγο

και μένω πάλι άναυδος

κοιτάζοντας ψηλά

τις θάλασσες της νύχτας.

*

[χωρίς τίτλο]

Τρίζει ο αέρας

στο κηπάκι του μυαλού

καθώς οι σκέψεις-έντομα

αλλάζουν, κάθε τόσο, θέση.

*

Ο ΤΣΟΜΠΑΝΗΣ Τ’ ΟΥΡΑΝΟΥ

Κοιτάζω απ’ το παράθυρο

και βλέπω τις νιφάδες του χιονιού

να στροβιλίζονται και να γυρίζουν πάλι προς τα πάνω.

Σφύριξε ο τσομπάνης τ’ ουρανού

και το λευκό κοπάδι υπακούει.

***

Πάει περίπου χρόνος που σχεδιάστηκε αυτή η ετήσια, φθινοπωρινή στήλη –«Επιστροφή»: όπως στα θρανία, έτσι και σε ποιήματα, ζώντων ή τεθνεώτων, που έχουμε καιρό να επισκεφθούμε– να εγκαινιασθεί με ποιήματα του Νίκου Χουλιαρά. Γεννημένος το 1940 στα Γιάννενα, διέπρεψε ως ζωγράφος, γράφοντας τραγούδια, ποιήματα και πεζά, αλλά και ως σχεδιαστής βιβλίων. Πέθανε το 2015. Τα ποιήματα που ανθολογούνται εδώ προέρχονται από δύο από τα πολλά βιβλία του: Ο χρόνος είναι πάντα με το μέρος του (απ' όπου και ο τίτλος του παρόντος αφιερώματος: στίχος του ποιήματος «Πηγαίνω, πίσω, ήρεμος» – Νεφέλη, 1989) και Οι λεπτομέρειες του μαύρου (Νεφέλη, 1993).