Δήμητρα Κωτούλα
ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ V: ΤΑ ΗΘΙΚΑ
Οι ταλαντώσεις στα κύματα που μας μάγευαν
μάγευαν και τη γλώσσα μας και την ‘καναν λεπτή
πιο λεπτή
σχεδόν μια
ανάμνηση.
Δεν βλέπαμε στο Υ
τη σκοτεινή διχάλα που θα διαπερνούσαμε
στο Σ την έλευση
μιας σήραγγας
ο ήχος του Θεού στη διαπασών του Ω και του Ν δεν μας
ξυπνούσε.
Μπαίναμε στην Ιστορία με την άγνοια της φαντασμαγορίας.
Κάποτε έμοιαζε να ζυγώνουμε στο παρελθόν
άλλοτε όχι.
Έγκλειστοι
με τα μυαλά ανοιγμένα σαν παγίδες
δοκιμαστήκαμε απ’ ό,τι δοκιμάσαμε
φτιάξαμε στίχους που μπορούν να επιζήσουν στη μετάφραση
και ηττηθήκαμε.
Άμα δεν στρέψεις πίσω την εστία στο φως
πάντα θα πέφτεις σε σκιές μπροστά.
*
Η άκρη απ’ το σύμφωνο μπήγεται σαν ακίδα στο χαρτί
βουίζοντας
Η ψαλμωδία επιμένει σαν το αλέτρι γυρίζοντας πάλι και πάλι
το ίδιο ανασκαμμένο χώμα.
Δεν υπάρχει κανένα μυστήριο εδώ.
Τυφλωμένοι άλλοτε απ’ τους ασπάλαθους
κι άλλοτε από τις φουρκέτες της Ιστορίας
δεν είδαμε τα εκκωφαντικά σινιάλα που επέμεναν
μ’ ένα νόστο σακάτη
-για πού;-
κουτοπόνηρο
και λιμασμένο βλέμμα
επινοήσαμε τον από μηχανής θεό που δεν θα μας έσωζε.
Δεν υπάρχει κανένα μυστήριο εδώ.
Δεν κράτησες κουρδισμένη τη λύρα που διδάχτηκες.
~
ΠOIHMATA TOY “ΝΑΙ” KAI TOY “ΟΧΙ”
Αθήνα, Ιούλιος
2015
1.
Η εμπειρία μου
παίρνει το σχήμα της οδύνης.
Η βοή της μέλισσας
κρατάει το καλοκαίρι
χαμηλά
στο ξερό χορτάρι.
Συνεπώς
πρέπει να
βαδίσουμε χέρι με χέρι
μακριά απ’ το
σχήμα της διάζευξης
με τον ξινό οβολό
της πατρίδας στα χείλη
προς τον
ακατάστατο θόρυβο μίας -ακόμη-
ατελούς
αναβλάστησης.
6.
Ο κοκκινολαίμης
αφήνει τη στριγγιά του – οφείλω
Το παιδί παίζει –
μιαν απάντηση.
Χτυπάω την ξερή
σανίδα και μού αποκρίνεται:
ΝΑΙ, ΝΑΙ
ΟΧΙ, ΟΧΙ
Γρονθοκοπάω την
ξερή σανίδα και μού αποκρίνεται:
ΟΧΙ, ΟΧΙ
ΝΑΙ, ΝΑΙ
Η ψυχή σου είναι
αυτή η σανίδα.
~
~
Δήμητρα Κωτούλα. Σπούδασε Ιστορία της Τέχνης και
Αρχαιολογία. Ποιήματα και μεταφράσεις της έχουν δημοσιευθεί και συμπεριληφθεί
σε ανθολογίες στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Επιλογή από το έργο της έχει
μεταφραστεί στις κυριότερες ευρωπαϊκές γλώσσες.
