Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΙ Ο ΚΑΜΠΟΥΡΑΚΟΣ
Τον πιστεύω. Είναι τον. Κι όλο γυρνάει την πλάτη.
Η αμάλθεια καμπούρα του σπέρνει κακοτυχιές.
Στο κάθε γεύμα μου, αυτός, ειν’ το κακό αλάτι.
Στον ώμο μου, αθώο, λευκότατο, οι κόκκινες νυχιές.
Κάλαθος των αρίστων ιδεών, χτιστό κελάρι
των δακρύων μου, άηχο. Το επιούσιο ράκος –
δώσε μου πάλι σήμερον. Σε λένε Μακελάρη.
Ο Νεραϊδόσκυλός μου ή του μύθου ο Καμπουράκος.
Οικεία κακά η μνήμη σου και ερείπια η αφή σου.
Κι όπως μου έστρεφες, Σιαμαίε μου, τη ράχη,
μου φάνηκε πως έβλεπα ανάστροφα το μέλλον:
Σωρός η πρόοδος – και τιτιβίσματα αγγέλων.
Είχες ταινία στα μαλλιά και βέλη στο στομάχι,
θύελλα του Παράδεισου, μπλεγμένη στο σκουφί σου.
Τον πιστεύω. Είναι τον. Κι όλο γυρνάει την πλάτη.
Η αμάλθεια καμπούρα του σπέρνει κακοτυχιές.
Στο κάθε γεύμα μου, αυτός, ειν’ το κακό αλάτι.
Στον ώμο μου, αθώο, λευκότατο, οι κόκκινες νυχιές.
Κάλαθος των αρίστων ιδεών, χτιστό κελάρι
των δακρύων μου, άηχο. Το επιούσιο ράκος –
δώσε μου πάλι σήμερον. Σε λένε Μακελάρη.
Ο Νεραϊδόσκυλός μου ή του μύθου ο Καμπουράκος.
Οικεία κακά η μνήμη σου και ερείπια η αφή σου.
Κι όπως μου έστρεφες, Σιαμαίε μου, τη ράχη,
μου φάνηκε πως έβλεπα ανάστροφα το μέλλον:
Σωρός η πρόοδος – και τιτιβίσματα αγγέλων.
Είχες ταινία στα μαλλιά και βέλη στο στομάχι,
θύελλα του Παράδεισου, μπλεγμένη στο σκουφί σου.
***
ΤΟΜΕΑΣ
Τους τάφους
τούς κάνω εξοχικούς
απόλυτα φυσικούς
Γι’ αυτό και έχουν
πολλούς θαυμαστές
Γιατί έχω δουλέψει σκληρά
για να ’ναι οι τάφοι μου αξέχαστοι
κι εγώ αξιέπαινη
ΚΑΤΙ ΔΕΝ ΠΗΓΕ ΚΑΛΑ
Από τότε διίσταμαι
κατά πού να πάω
Δεν έχω πείρα
Δεν έχω οδηγό
Δεν έχω ξαναπάθει
τέτοια νίλα
Βρε αγάπη μου
για κάνε κι εσύ
μια προσπάθεια
Πού να εστιάσω
Κάτω είσαι
ή πάνω;
ΠΑΤΗΜΕΝΟΙ ΟΡΚΟΙ
Ας βάλουμε τα πιάτα στη θέση τους
θα κατεβούμε ξυπόλητες τη σκάλα
Καφές και τσιγάρα στην όχθη
και το ξυλόσπιτο απέναντι
Εκεί θα ζούσαμε αν χώραγε
τα πελώρια νιάτα
Τους τάφους
τούς κάνω εξοχικούς
απόλυτα φυσικούς
Γι’ αυτό και έχουν
πολλούς θαυμαστές
Γιατί έχω δουλέψει σκληρά
για να ’ναι οι τάφοι μου αξέχαστοι
κι εγώ αξιέπαινη
ΚΑΤΙ ΔΕΝ ΠΗΓΕ ΚΑΛΑ
Από τότε διίσταμαι
κατά πού να πάω
Δεν έχω πείρα
Δεν έχω οδηγό
Δεν έχω ξαναπάθει
τέτοια νίλα
Βρε αγάπη μου
για κάνε κι εσύ
μια προσπάθεια
Πού να εστιάσω
Κάτω είσαι
ή πάνω;
ΠΑΤΗΜΕΝΟΙ ΟΡΚΟΙ
Ας βάλουμε τα πιάτα στη θέση τους
θα κατεβούμε ξυπόλητες τη σκάλα
Καφές και τσιγάρα στην όχθη
και το ξυλόσπιτο απέναντι
Εκεί θα ζούσαμε αν χώραγε
τα πελώρια νιάτα
***
Στέργιος Μήτας. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1980. Είναι υποψήφιος διδάκτορας φιλοσοφίας του δικαίου στο ΑΠΘ. Έχει δημοσιεύσει άρθρα, επιφυλλίδες, μεταφράσεις κ.α. σε διάφορα έντυπα. Το πρώτο ποιητικό του έργο, με τίτλο Έμμετρη Φυσική Ιστορία των Θεάτρων, είναι υπό έκδοση από τις εκδόσεις Μικρή Άρκτος.
Αλεξάνδρα Πλαστήρα. Ποιήτρια. Τελευταίο της βιβλίο, Ο οδοιπόρος είχε φύλλα στα μαλλιά του (2005). Επιμελήτρια κειμένων, εθελόντρια κοινωνικής εργασίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου