δεκέμβριος 2014 _ γουίλλιαμ κάρλος γουίλλιαμς / i

Η ΚΙΤΡΙΝΗ ΚΑΜΙΝΑΔΑ

Είναι μια τολύπη

χλωμού σα δέρματος

καπνού ψηλά στο γαλανό

ουρανό. Τα ασημένια

δαχτυλίδια που

δένουν την κίτρινη

δέσμη των τούβλων σε

αραιά διαστήματα λάμπουν

μέσα σε τούτο το κεχριμπαρένιο

φως ̶ όχι

του ήλιου όχι του

χλωμού ήλιου αλλά

της γεννηθείσας αδερφής του

της

φθίνουσας εποχής

– μετάφραση: Κωνσταντίνος Πλησιώτης

~

ΣΤΕΦΑΝΙ ΑΠΟ ΚΙΣΣΟ

Η όλη διαδικασία είναι ένα ψέμα,

εκτός εάν,

στεφανωμένη την υπερβολή,

αποκοπεί με τόλμη,

με όποιον τρόπο,

απ’ τα όριά της – 

ή βρει ένα βαθύτερο πηγάδι.

Ο Αντώνιος κι η Κλεοπάτρα

είχαν δίκιο·

αυτοί δείχνουν

το δρόμο. Σ’ αγαπώ

ή δεν έχω ζωή

καθόλου.

Η εποχή των ασφόδελων 

έχει περάσει. Έχουμε τώρα

καλοκαίρι, καλοκαίρι!

λέει η καρδιά,

κι ακόμη δεν το ζήσαμε όλο.

Δεν επιτρέπονται

αμφιβολίες – 

παρόλο που θά ’ρθουν

και ίσως

μας εξαντλήσουν

πολύ νωρίς.

Είμαστε βέβαια απλοί θνητοί

μα κι έτσι μπορούμε

να προκαλούμε τη μοίρα.

Σε κάποιο γύρισμα της τύχης 

μπορεί ακόμα

και να νικήσουμε! Δε ζητάμε

να δούμε

νάρκισσους και βιολέτες

να επιστρέφουν,

υπάρχουν όμως

ακόμη

τα τριαντάφυλλα!

Δεν ταιριάζουν τα ρομάντζα στην αγάπη.

Η αγάπη έχει να κάνει

με πράγματα σκληρά,

που η δική μας θέληση

αλλάζει τη μορφή τους

για χάρη ενός «μαζί».

Έχει τις εποχές της,

ευνοϊκές κι ενάντιες,

κι ας ψάχνει στα τυφλά

η καρδιά κάποια επαλήθευση

μες στα σκοτάδια 

ενός Μάη που τελειώνει.

Όπως τα βάτα έχουν στη φύση τους

να σκίζουνε τη σάρκα,

έτσι διέσχισα κι εγώ

την κάθε εποχή.

Λένε, 

κράτα τα βάτα 

μακριά.

Δεν μπορείς να ζεις

χωρίς να μπλέκεσαι

σε βάτα.

Τα παιδιά μαζεύουνε λουλούδια.

Ας μαζεύουν.

Αν και, αφού βρεθούν

στο χέρι τους

δεν έχουν πια τι να τα κάνουν

και τα πετούν τσαλακωμένα 

στην άκρη του κρασπέδου.

Στην ηλικία μας, τα γεγονότα

που μας λύπησαν τα διατρέχει η φαντασία

και μας σηκώνει όρθιους ξανά,

ώστε να κάνουμε τα ρόδα

να στέκουν αντικριστά στ’ αγκάθια.

Σίγουρα

είναι σκληρή η αγάπη,

και εγωίστρια

και τελείως πεισματάρα –

ή έστω, τυφλωμένη απ’ το φως,

τέτοια είναι η νεανική αγάπη.

Αλλά εμείς γεράσαμε αρκετά,

εγώ για ν’ αγαπώ 

κι εσύ για ν’ αγαπιέσαι,

με τη βοήθεια της θέλησης

αντέξαμε,

ό,τι κι αν κόστισε αυτό,

και τώρα πια κρατάμε

το κοσμημένο έπαθλο

παντοτινά

στα δάχτυλά μας.

Έτσι το θέλουμε

και έτσι είναι

πέρα από οτιδήποτε τυχαίο.

– μετάφραση: Αντωνία Γουναροπούλου-Τουρίκη

~

Η ΝΕΑΡΗ ΝΟΙΚΟΚΥΡΑ

Στις δέκα το πρωί η νεαρή νοικοκυρά

τριγυρνά με το νεγκλιζέ πίσω

απ’ τους ξύλινους τοίχους της οικίας του συζύγου.

Περνάω μόνος με τ’ αμάξι.

Κι έπειτα βγαίνει ως το δρόμο

για να φωνάξει τον ψαρά, τον παγοπώλη,

και στέκει ντροπαλή, χωρίς κορσέ, στρώνοντας

τ’ άτακτα τσουλούφια απ’ τα μαλλιά της

και τη συγκρίνω με πεσμένο φύλλο.

Αθόρυβα οι ρόδες του αμαξιού μου

τρέχουνε θρυμματίζοντας τα ξεραμένα φύλλα

ενώ υποκλίνομαι και προσπερνώ χαμογελώντας.

– μετάφραση: Άρτεμις Μιχαηλίδου

~

ΡΩΣΙΚΟΣ ΧΟΡΟΣ

Αν, όταν η γυναίκα μου κοιμάται,

όπως το μωρό και η Καθλήν,

κι ο ήλιος είναι δίσκος λευκής φλόγας

μέσα σε ομίχλη μεταξένια

πάνω από δέντρα που αστράφτουν ----

Αν εγώ, στο βορινό δωμάτιο

χορεύω γυμνός, με τρόπο αλλόκοτο

μπρος στον καθρέφτη μου,

φέρνοντας βόλτες το πουκάμισο

γύρω από το κεφάλι

και τραγουδώντας σιγανά πως:

«Είμαι μόνος, μόνος.

Γεννήθηκα για να ‘μαι μόνος,

κι είμαι καλύτερα έτσι!»

Αν θαυμάζω τα μπράτσα μου, το πρόσωπο,

τους ώμους, τα πλευρά, τα οπίσθια,

πίσω απ’ τα κίτρινα τραβηγμένα στόρια, ---

Ποιος θα βρεθεί να πει

ότι δεν είμαι το ευτυχές δαιμόνιο του σπιτιού;

– μετάφραση: Άρτεμις Μιχαηλίδου

*

Σημείωση: Τα τέσσερα αυτά ποιήματα αποτελούν μια πρώτη επιλογή από όσα μεταφράσθηκαν για να διαβαστούν στην αφιερωμένη στον σπουδαίο Αμερικανό ποιητή εκδήλωση του “Με τα λόγια (γίνεται)” στις 31 Μαρτίου 2014 στην Ελληνοαμερικανική Ένωση. Θα ακολουθήσουν –στα τεύχη Μαρτίου και Ιουνίου 2015– ακόμα δύο επιλογές ποιημάτων, συμπληρώνοντας αυτό το ελάχιστο ανθολόγιο.

Τα υπόλοιπα ποιήματα αναδημοσιεύονται τώρα εδώ και εδώ.

*

Αντωνία Γουναροπούλου-Τουρίκη. Γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και, σε μεταπτυχιακό επίπεδο, φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Εργάζεται ως διορθώτρια και μεταφράστρια. Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές (Το άστρο του Βορρά, 2010, και Το άστρο του Τίποτε, 2013), ενώ ποιήματά της έχουν επίσης δημοσιευτεί σε περιοδικά.

Άρτεμις Μιχαηλίδου. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, έκανε μεταπτυχιακά στην Αγγλική Λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο του Warwick και στη Δημιουργική Γραφή στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας, και διδακτορικό στη Μοντέρνα Αμερικανική Ποίηση στο Πανεπιστήμιο του Exeter. Έχει δημοσιεύσει άρθρα και κριτικές για τη σύγχρονη αγγλόφωνη λογοτεχνία σε γνωστά ακαδημαϊκά ελληνικά και ξένα έντυπα. Το 2013 εξέδωσε την ποιητική συλλογή, Αόριστος Διαρκείας.

Κωνσταντίνος Πλησιώτης. Γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου ζει και εργάζεται. Είναι απόφοιτος Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας και μεταφραστής. Ξεκίνησε να γράφει στην Γ’ Λυκείου. Πάντα έχει την αίσθηση πως άργησε.