νοέμβριος 2016 _ νάντη χατζηγεωργίου

Νάντη Χατζηγεωργίου

ΜΕ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΙ ΑΘΩΟΤΗΤΑ

Όταν κανείς αποσυρθεί
λιγάκι από τα φιλικά
χτυπήματα στην πλάτη
το μόνο που παρηγορεί
είναι η αθωότητα
που δείχνουνε τ' αγόρια
στο άγγιγμα του σβέρκου των φίλων
αφού, για λόγους άγνωστους σ' εμάς,
ήρθανε προς στιγμήν στα χέρια

Στην ίδια γειτονιά
πίσω απ' τις ρόδες
ο νεαρός γάτος
κάνει υπομονή ώσπου
αρπάζει τελικά
στο τρυφερό του στόμα
ένα κουτσό περιστέρι

Για λίγα λεπτά
στον κόσμο όλο
τίποτα δεν μοιάζει
πιο δίκαιο

ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΗΣ ΑΦΙΣΑΣ

Μέσα βάφουν τους τοίχους μπλε ελβετικό
σκουπίζουν το λεκέ απ' το γιακά τους με αγιασμό
το παράθυρο δεν δείχνει πέρα
οι κουρτίνες είναι επαρκώς βαριές

Έξω τεράστιες δεν είναι οι κορομηλιές
γι' αυτό και τις παρατηρούν μονάχα
εκείνοι που πλαγιάζουν καταγής
το βήμα των περαστικών έχουν προσευχητάρι
και το εικονοστάσι τους κοσμούν
λουλούδια πλαστικά και το κορίτσι
απ' τη θεόρατη διαφημιστική αφίσα

ΣΥΜΦΩΝΟ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ

Μπροστά στον ίδιο καναπέ

στημένες δύο τηλεοράσεις –

στα αριστερά

ιπτάμενοι Κινέζοι ξιφομάχοι

στα δεξιά ο καιρός

στη Μεσόγειο

οι άνεμοι πνέουν βόρειοι

– βορειοδυτικοί

ο Γιάο Λι πέφτει νεκρός

ασθενείς βροχοπτώσεις

καθώς μια τούφα απ' τα μαλλιά του

ανατολικά

φιλά το υγρό χώμα

η Σέβε γεννήθηκε

σε μια μικρή κινέζικη πόλη

για να προσέχει –γυναίκα πια–

στο διαμέρισμά του

τον θείο Πάρη

ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΑΣΤΕΡΑΚΙΑ

Στον πλανήτη Γη

ποιος ξέρει τί θα 'χε συμβεί

αν οι άνθρωποι μπορούσαν

να εκδικούνται με ιστορίες

κι αν αλήθεια γινόταν

ό,τι έβαζε ο νους

μια ώρα αρχύτερα ίσως

κάποιος θα ευχόταν το τέλος

κι ανάμεσα σε άπειρα άστρα

η μικρή μπαλίτσα

που αιωρείται στο κενό

από τον ήλιο θα είχε φαγωθεί

τη μέρα της καταστροφής

όπως όλες τις μέρες

κάποιος θα έβγαζε βόλτα το σκύλο του

Κύριε! –θα του 'λεγε

τραβώντας το λουρί–

Κύριε, μισό λεπτό!

Έχετε ποτέ αναρωτηθεί

στο σύμπαν όλο

μας βλέπει άραγε κανείς

μας αγκαλιάζει

όπως μάθαμε με τον καιρό

τα πλάσματα αυτού του τόπου

να αγκαλιαζόμαστε

μεταξύ μας;

ΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΔΑΣΟΣ

Το γάλα στο στήθος της
πήγαινε χαμένο

Στην αίθουσα αναχωρήσεων
κάποιοι έχουν χαιρετήσει
τους νεκρούς τους
Άλλοι έχουν πολλούς νεκρούς
Συνήθισαν και δεν έχουν
διάθεση για αποχαιρετισμό
Η γη που αφήνουν πίσω
δεν έχει πια λουλούδια
και οι σοροί δίχως σάβανα
μια στοιβαγμένη αγκαλιά
Ο νέος τόπος
θα προσφέρει απλόχερα
το χώμα του
να θυμηθούν πώς γίνεται
ανάμεσα στους ανθρώπους
ο αποχωρισμός
Για τελετή θα αγκαλιάσουν
τα δέντρα

Εκεί τίποτε δεν θα εμποδίσει
αυτό το κορίτσι να θηλάσει
έναν μικρό λύκο

ΠΡΟΣΕΥΧΗ

κάνε θεούλη
το σώμα μου μήλο
να χαιρετήσω το δέντρο

δίχως βάρος για λίγο
να πέσω γλυκά
να ακουμπήσω μετά

αυτό που φορές
μοιάζει ασήκωτο

σε μια καινούρια
από χώμα αγκαλιά

εκεί όπου πια

δεν είναι παρά
το βάρος ενός μήλου

*

Νάντη Χατζηγεωργίου. Μεγάλωσε στην Ερμούπολη της Σύρου. Σπούδασε φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Μελετά ανθρωπολογία, χορό και παραδοσιακή μουσική.