δεκέμβριος 2017 _ νίνα ρίζου

Νίνα Ρίζου

[ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ] 

        το φως του μικρού

κεριού στο μαύρο σιδερένιο

              φαναράκι

έφεξε ωραία την παλάμη του

                 τόσο

που η φλόγα και το χέρι του

         είχαν το ίδιο φως

      τα μαύρα του ρούχα

            τον σκόρπιζαν

          μες στο σκοτάδι

-πάμε στο άλογο;  κι ακούω

μέσα μου ένα φρόνιμο ναι

  στον δρόμο για τον μπαξέ

        όλα είναι ήσυχα -

   το σκυλί δεν θα γαυγίσει

θα κοιτάξουμε και τα πρόβατα

τον καλό καιρό, όπως τώρα

τα άλογα κοιμούνται κάτω από

            τις τρεις τεράστιες μελικοκκιές

            βαλμένες στη σειρά,

πάνω στο άχυρο,

που μες στο σκοτάδι,

έχει το ίδιο φως με την παλάμη του

ανάμεσα στο φύλλωμα της μελικοκκιάς

         που σχεδόν αγγίζει το χώμα

το άχυρο των αλόγων μυρίζει ύπνο,

                    τόσο,

    που ακουμπώντας τη χαίτη,

τα χνώτα και το ζεστό κορμί του,

         με βύθισαν στον ύπνο τους,

στον ύπνο των αλόγων

            δεν ξέρω ότι γυρίζουμε

και ότι

            κοιμάμαι στον ώμο του

~

αν φταίνε τα κοντά μου χέρια

το πανί το χρειάζομαι

τώρα που ο μάγος

τον ήχο της λαβίδας παγώνει

κάποτε ήμουν ένα δαχτυλίδι

δεν δίσταζα

να μικραίνω τις μέρες

οι συλλαβές είναι απ´ το σώμα

~

αυτό το φωτισμένο κομμάτι τοπίου

μέσα στη νύχτα

φαίνεται

σαν ξεχασμένο καλοκαίρι

η πνοή του

ξεκουράζεται

χωρίς ίχνος καιρού

χωρίς χρώματα

στο δέρμα της τέχνης

ούτε ένας ήχος

δεν θα ονομάσει το φύλλο

που θα κινήσει το σκοτάδι

από τον θρόνο του

~

  

το φρεσκοβαμμένο περβάζι

γυάλιζε στον ήλιο

την μαύρη μπογιά έστρωνε αργά

τόσο ψηλά, που

θαύμασα την ακρίβεια

του μάστορα

το λεωφορείο

στην άκρη του δρόμου

είχε σταματήσει

με το καπώ ανοιχτό

ο οδηγός έλειπε

η ταχύτητα όμως με συναρπάζει

κι έτσι όπως κλέβω τις εικόνες

θα κρατήσω το χαρτί για αύριο

οι δουλειές πρέπει να τελειώσουν

~

δρόμος στην λιμνοθάλασσα

είναι μια στενή λωρίδα

ανάμεσα στο νερό,

ακούγεται από μακρυά

η δίχρονη μηχανή

και τα πουλιά

φτεροκοπούν βιαστικά

το γκάζι

στο τέρμα,

τον λυτρώνει,

ο αναβάτης δένεται

πάνω στην μοναξιά

του αέρα

*

Νίνα Ρίζου. Γεννήθηκ το 1963 στη Φιλοθέη Άρτας και έζησε στην Αθήνα. Όλη της τη ζωή ασχολήθηκε με την αρχιτεκτονική και την αρμονία σώματος και πνεύματος. Το 2016 κυκλοφόρησε η ποιητική της συλλογή Τροχάδην Σκιές (υποψήφιο για το Βραβείο Ποίησης του «Αναγνώστη»)και το 2017, λίγες ώρες πριν αφήσει το σώμα της στη γη, η συλλογή διηγημάτων Δεξαμενές.