απρίλιος 2018 _ έφη κασούρα + κωνσταντίνος παπαχαράλαμπος

Έφη Κασούρα

K.Τ.

Υπάρχουν άνθρωποι που ανήκουν στη γη

όπως τα δέντρα.

Για κάθε συνάντηση γεννιούνται πάλι ψηλοί

απ’ το χώμα.

Έχουν το άρωμά του

και διασταυρώνονται τα χέρια τους

λινά μπλε, μεγάλα κλαδιά.

Βαδίζουν με κυματοειδή βεβαιότητα

όπως απλώνονται οι ρίζες

κάτω από την αυλή, όσο εμείς συζητάμε.

Από το άπειρο των φυλλωμάτων

κρατούν μόνο το χρώμα.

Ξέρουν όμως αυτοί οι άνθρωποι τα έγχορδα

όπως το ξύλο αλάνθαστα μετρά

τον χρόνο του σε κύκλους.

Τα κατέχουν τόσο καλά

ώστε μπορούν να χορδίσουν ένα κορμί

σε μι σι σολ ρε λα μι

και ύστερα να παίξουν

μια κιθάρα γυναίκα.

Από αυτούς τους ανθρώπους η πολλή μουσική

και τα διαρκή κελαηδίσματα των πουλιών στα μαλλιά

έχουν στερήσει την πιο αρμονική απ’ τις αισθήσεις.

Όταν τους μιλάς, πρέπει μαζί να τους χαϊδεύεις το χέρι.

Αλλιώς δεν σε ακούν.

*

Ο ΛΑΓΟΣ

Ο παππούς κυνηγούσε             

πότιζε ο ίδιος τους λαγούς.

Θέλω να πω

«έβαζε» δικό του κρασί.

Και είχε ένα μεγάλο σιδερένιο κλουβί.

Θέλω να πω

μια θεριζοαλωνιστική μηχανή.

Έφευγαν πίσω της τα στάρια

έτρεχαν εμπρός της τα παιδιά.

Ασπρόμαυρη γενεαλογία.

Όταν πια ήρθα βρήκα μόνον ανθρώπους.

Τα κλήματα καπνός. Καπνοχώραφο.   

Η μηχανή δοσμένη στη φθορά του οξυγόνου.        

Ο παππούς συνέχιζε να ευστοχεί

στις διηγήσεις μόνο

έβαζαν τα δυνατά τους οι λαγοί

κρατώντας τον

νουνεχή έναντι του χρόνου.

Δεν μας εγκαταλείπει όμως το κρασί.

Ιούνιο μήνα

μετά τη βροχή

μετά και τα χρόνια

μου έγινε μάθημα  

το θειάφι

και ο τρόπος που διψάει ένα νησί.

Θέλω να πω

βρέθηκε ένα αμπέλι

να σώζομαι τρέχοντας

εκεί.

*

ΤΡΥΓΟΣ

Κάνω ησυχία και βήματα.

Οι ρίζες δεν είναι περιουσία μου.

Εγώ εδώ φέρνω μόνο την ώρα.

Οι νοικοκύρηδες φωνάζουν,

μιλούν με χαρές.

Τρυγούν.

Κι ενώ κρατούν στα χέρια

ευμεγέθη τσαμπιά

αφήνουν συχνά απ’ το στόμα τους να πέσει

μια καθαρή αγωνία

ότι δεν ορίζουν τον καρπό που τρυγούν

κι ας πέρασαν ολόκληρο χειμώνα νανουρίζοντας

τα σκυμμένα ξύλα.

Ποτέ δεν ξέρεις αν θα γίνει το κρασί.

Τις καλές προθέσεις τις νικά ένας άνεμος.

Ο κόπος είναι αδύναμος απέναντι στο λάθος.

Και το φεγγάρι – α, το φεγγάρι παίζει κι αυτό τον ρόλο του.

Λίγες μέρες μετά δεν αποκλείεται

να έχουμε μόνο ψάθινα καπέλα

γέλια

και χαλασμένο κρασί.

*

ΣΗΜΕΡΑ

Υψώσαμε πολλές φορές τα ποτήρια
χαμένοι, ταξιδιώτες, λυπημένοι.

Το αγαπάμε πάντα το κρασί
μα κάτι έχει αλλάξει.

Δεν δυσκολέψαν οι φελλοί
δεν παραξένεψαν οι ουρανίσκοι
ούτε βάλαν αέρα οι μποτίλιες.

Μα το κενό πήρε μόνιμη θέση
στο τραπέζι.

Νιώθουμε εκείνο το κρασί
κάπως κλεμμένο.

Ο ήχος της ψυχής
μετά την απόλαυση
κάτι που σέρνεται
σαν ενοχή για το λίγο κρασί
το ωραίο ποτήρι.

Να θυμηθώ γι' αυτό
να τσουγκρίσω κι εγώ
φαρδιά γελαστή.

***

~
 

Έφη Κασούρα. Γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε Κοινωνική Ψυχολογία στην Αθήνα και το Παρίσι. Από το 1997 εργάζεται ως copywriter και creative director σε εταιρίες διαφήμισης και επικοινωνίας.

Κωνσταντίνος Παπαχαράλαμπος. Γεννήθηκε στην Καβάλα. Έγραψε το project ποίησης K – On (2011) με το οποίο συμμετείχε στο 1ο Φεστιβάλ Νέων Λογοτεχνών. Ποιήματα του δεύτερου βιβλίου του Είναι (2015) παρουσιάστηκαν από τον ποιητή με performances στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, και το Λονδίνο. Ποίησή του έχει μεταφραστεί στα αγγλικά, τα γερμανικά και τα ρωσικά.