Σταύρος Ψυλλάκης
[Πουλί! σκάψε την ψυχή…]
Πουλί! σκάψε την ψυχή
Τη φλέβα βρες την ξεχασμένη
Μυρτιά να φυτέψεις μυρωμένη
Ν' ανθίσει το λυκόφως – κι η ευωδιά
Σαν νύφη να χορεύει προικισμένη
Για να χωρέσει η σκοτεινιά
Δίδυμη του φωτός – η εξορισμένη
Ψάχνω έναν μίτο μέσα να οδηγεί:
Στη λίμνη των ελιόδεντρων πώς μπαίνουν
Η λεβάντα και το στάρι την αυγή;
«Μ’ ένα τραγούδι με λόγια αμυγδαλένια»,
Λέει μια τρυγόνα μεσ’ απ' τη θηλή μου
«Μυρτιές εδώ – βαθιά – στα σκονισμένα»
~
[Όταν πέθανε…]
Όταν πέθανε
Δε γείρανε οι μαργαρίτες
Δεν ξέβαψαν οι τουλίπες
Μόνο - αργά - την ώρα
Που θα έλουζε την αγαπημένη του
Οι μέλισσες φτύναν γύρη
Πικραμένες
~
Ρίψασπις
Αν είχα ένα ξίφος κι ένα δόρυ,
Αν άντεχα να φέρω την ασπίδα,
Με στήθος και με χέρια, a priori,
Επί τας θα νυμφευόμουνα τη μοίρα.
Ο ήλιος δεν θα ’ταν εργάτης,
Ο κήπος δεν θα έμενε έξω,
Το ξίφος, εν τέλει, δεν θα ’ταν ελπίδα.
Εγώ όλος θα ήμουν όπλο ατόφιος.
*
Σταύρος Ψυλλάκης. Γεννήθηκε και
διαμένει στην Αθήνα. Στον μη ελεύθερο χρόνο του γράφει, ποδηλατεί και
ακροβατεί.
