μάιος 2014 _ θοδωρής ρακόπουλος

Θοδωρής Ρακόπουλος

ΟΙ ΜΑΥΡΟΙ ΒΟΥΒΑΛΟΙ

Με τον διπλό εσπρέσσο στο χέρι,

κατεβαίνουμε τον μικρό λόφο από το GrillAutoStop,

φτάνουμε ώς την άκρη δίπλα στο συρματόπλεγμα,

τινάζοντας τη σκόνη.

Σαν λόχος, με μια κίνηση που μας παγώνει το αίμα,

το κοπάδι οι αφρικάνοι μαύροι βούβαλοι

στρέφονται κοιτώντας μας στα μάτια,

όλα τα βλέμματά τους στα δικά μας:

Τριάντα λεία πρόσωπα σταματημένα

ρύγχη που σκοπεύουν μπροστά

οπλές κόντρα στο κοκκινόχωμα

κέρατα που φυτρώνουνε σαν δίαινες.

Με μαύρα δερμάτινα κοστούμια,

μαφιόζοι παραταγμένοι στη σειρά.

Το ηλιοβασίλεμα κατεβαίνει στο νερό

κι ο φράχτης ανάμεσά μας:

θα ήταν θάνατος, αν δεν υπήρχε,

είναι φοβερός ο κίνδυνος, η ορμή.

Μέσα στο συρματόπλεγμα με τους τέσσερεις τροχούς,

όπου δεμένα 130 άλογα,

ανοιγόμαστε στον αυτοκινητόδρομο της Mpumalanga,

προχωρώντας προς το μαύρο άγνωστο

Γιοχάνεσμπουργκ.

Μπαίνουμε στο ζεστό λουτρό

σφιγγόμαστε δέρμα το δέρμα με μανία

χωρίς ενδοιασμούς για προφυλάξεις

κλεισμένοι έξω από τη νύχτα

ενώ ενενήντα μίλια πριν

νυκτόβιοι μαύροι βούβαλοι τρυπώνουν στα νερά

ευτυχισμένοι πίσω από το συρματόπλεγμα.

Μας έχουνε ξεχάσει - ίσως δεν μας θυμήθηκαν ποτέ˙

ίσως το μόνο που θυμούνται τα τριάντα βλέμματα,

αόρατο στα δικά μας μάτια, είναι ο φράχτης

ανάμεσα σε σένα και σε μένα.

*

ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ

Τι να πει τώρα

το μαύρο χώμα

που πάνω του φυτρώνουνε

ανάποδα οι ψυχές

όσο αδειάζει -ρίζα ή σύριγγα-

στην φλέβα του η ζωή μας;

Θες να βρεθούμε

όταν χαράζει

και σπάει ο σπόρος άσκιες

περικοκλάδες νύχτες

πηχτό μελάνι μαύρο

οδούς, αρτηρίες τραβώντας;

Ωσπου στην πένα

τις λέξεις κρύβει

-μην ακουστούν ξανά-

να μην πει τώρα

το μαύρο χώμα

που πάνω του φυτρώνουνε ανάποδα οι ψυχές.

*

ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ ΤΡΑΥΜΑΤΟΣ

Η περιοχή γύρω από τον κρεμεζή κρατήρα

-ας την ονομάσουμε άλω-

φαίνεται να μελανώνει υποσχετικά˙

το πύον δεν εκκρίνεται σε ίδιες

ποσότητες, αν συγκριθεί με την περασμένη

περίοδο – ας την ονομάσουμε διαμπερή˙

αν πονάτε ακόμη, είναι κυρίως εξαιτίας

της δράσης του αντισηπτικού

– ας την ονομάσουμε απολύμανση.

Να ξεκαθαρίσω πως είναι συμβατικές

οι ονομασίες αυτές. Τις χρησιμοποιώ για

να συνεννοούμαστε. Ναι, αυτό που μοιάζει

με μηδέν –το ονομάζουμε περιτραυμάτια χώρα-

φαίνεται να μεγαλώνει. Eίναι καλό νέο αυτό:

το κόκκινο –ναι, το ονομάζουμε όπως είπατε-

δίνει τη θέση του σε δέρμα. Αλλάζετε δέρμα,

μην φοβάστε, είναι μια φυσιολογική διαδικασία –

ας την ονομάσουμε, αφού επιμένετε, «Μαρία».

*

Ο ΠΑΝΘΗΡΑΣ ΟΥΔΕΝ ΠΡΟΣ ΗΜΑΣ

Αγρίμι, τρέξε στην ανεμώνη νύχτα. Δεν διάβασες καλά την ωροσκόπο στιγμή ανάμεσα στα αρπακτικά, βρέθηκες νηστικό περιπολώντας στ’ άχτιστα πηγάδια. Μετακινείσαι με μέριμνα πόρπης προς το λυκαυγές. Αλλά το ξέρω πως ξημερώνεσαι για μένα, ανησυχείς στην άκρη του λόφου, αλυχτάς στην κατεύθυνση του γραφείου μου, όπου γεμίζω μελανιές τις σελίδες, σβήνοντας από κάτω τους ζωή. Άγρυπνε αίλουρε, μου μίλησαν για σένα ο Χιουζ και η Πλαθ, κι εγώ κρατούσα σημειώσεις σε οθόνες. Κατασπάραξε το τρωκτικό που με κοιμίζει στους διαδρόμους -τα κλειδωμένα βιβλία στις τζαμαρίες-, μπες στη σκηνή και λύσε το μυστήριο με τον σπινθήρα στην ίριδα.

***

Θοδωρής Ρακόπουλος. Έγραψε τα βιβλία ποίησης Φαγιούμ (2010), Ορυκτό Δάσος (2013) και το βιβλίο υβριδικών κειμένων Η Συνωμοσία της Πυρίτιδας (2014). Για το πρώτο, τιμήθηκε με κρατικό βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα.