Εύη Λιακέα
στην Έμιλυ Ντίκινσον
1.
Μπλε των βουνών
με του χιονιού το φωτοστέφανο
Τα πάθη των θεών κατευνασμένα
Η ορμή των χυμών, φύλλα πεσμένα
κρυμμένα τα νέα κάτω απ’ τον φλοιό
Χειμώνας –
υπόγειο φίδι
ακούω που τρέχει
καθαρό νερό.
2.
Μπλε πουλί της ζωής, πουλί της Αγάπης,
με την άκρη του ματιού βλέπω
στο μαύρο άδειο του μυαλού μου
ένα χλωρό κλαρί πάντα έτοιμο ν’ ανθίσει
Τί παράξενο κλουβί όπου απλά συμβαίνω
χωρίς το άγρυπνο μάτι μου
που πετά πέρα
και παντού
εκτοπισμένο!
3.
Φτερά της Δύσης
πάνω απ’ το προσκεφάλι
μόνο η θλίψη κι οι άλλοι
για να μην ξεχαστώ
σε πουπουλένιο πάπλωμα
απ’ τ’ άρωμα της βάγιας
ναρκωμένη
που απλώνει κεντημένη
με τα χρυσά κεντίδια της
–δίχως άνθη– πάνω μου.
4.
Δεν ξέρω για τον θάνατό σου
μπορώ να μάθω τα πάντα
αλλά δεν ήμουν εκεί
Πίσω μες στους αιώνες
σε άδειο σπίτι
τριγυρισμένο από άγριες μέλισσες
πού ήταν το ρόδο και πού το αγκάθι;
Ψάχνω στον λογγωμένο φράχτη
το αίμα σου τρέχει –
μα δεν μπορούν ν’ αντιστραφούν οι ρόλοι
να σύρω την καρέκλα πλάι σου
να σε παρηγορήσω
φιλοσοφώντας
σαν αηδόνι που τραγουδάει
*
Εύη Λιακέα. Γεννήθηκε στην Καλαμάτα. Σπούδασε ψυχολογία και μουσική. Διδάσκει πιάνο και ασχολείται με το κολλάζ και τη φωτογραφία. Το 2023 εξέδωσε την ποιητική συλλογή Απόδειπνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου